معیاری برای فروپاشی ولتاژ براساس تلفات توان ظاهری

دلیل اصلی ناپایداری ولتاژ، عدم توانایی سیستم قدرت در تامین توان راکتیو مورد تقاضاست. مشکل اصلی افت ولتاژی است که به هنگام عبور توان حقیقی و راکتیو از راکتانس های خطوط انتقال ایجاد می گردد. هدف از بررسی پایداری ولتاژ پاسخ دادن به این سوالات است؟ چه اندازه سیستم به نا پایداری ولتاژ نزدیک است؟ هنگامی که ناپایداری ولتاژ اتفاق می افتد، عوامل کلیدی موثر کدامند؟ ناحیه ضعیف، کدام قسمت از سیستم است؟ پایداری و فروپاشی ولتاژ در سیستم های قدرت با استفاده از روش های استاتیکی و دینامیکی که در مواردی کارساز وموفقیت آمیز نمی باشد. مورد بررسی قرار گرفته است که نسبت به روش های فبلی سهل و دارای نقاط قوتی است. این روش که مبتنی بر اندازه گیری های فازور ولتاژ و جریان محلی و خطوط بوده می تواند بعنوان شاخصی از اینکه چند قدر نقطه مشاهده شده توسط رله از ناپایداری ولتاژ فاصله دارد بکار گرفته شود و می تواند برای بلوک کردن تغییر دهنده تپ بعنوان سیگنال افزایش ولتاژ در نزدیکترین ژنراتورهای انتخاب شده یا وسایل جبران سازی و یا برای فرمان فعال کردن قطع بار در گره رله مورد استفاده قرار گیرد. با به کارکیری معیار مذکور. شین های قوی و ضعیف قابل ارزیابی خواهند بود. برای درک بهتر موضوع این بحث روی یک سیستم 39 شینه n-e شبیه سازی شده و نقاط فروپاشی ولتاژ در شرایطی که توان راکتیو ژنراتورها ثابت و در حالتی که توان راکتیو ژنراتورها افزایش می یابد مورد بررسی قرار گرفته است.